Volledig de regie kwijt zijn!
Ik zal het maar meteen eerlijk bekennen ! Ik ben geen schrijfster en vind het ook helemaal niet leuk. Maar het is toch voor heel veel mensen een manier om je beter te leren kennen. Dus doe ik toch maar een poging.
In deze blog wil ik met jullie delen dat ik als geen ander weet hoe het is om de regie over je eigen leven kwijt te zijn en dat je lichaam niet meer doet wat je graag zou willen. Je wilt niets liever dan gewoon weer gezond zijn, energie hebben en de dingen kunnen doen die je graag zou willen. Je wilt de autonomie terug in je leven. Om dat te kunnen, heb je innerlijke rust nodig. Nu zit je in een vicieuze cirkel. Je voelt onrust misschien zelfs paniek en weet echt even niet meer wie je bent, wie je wil zijn en waar je moet beginnen. Het is allemaal te veel! Geloof me I HAVE BEEN THERE !
Mijn missie met mijn bedrijf is mensen helpen te geloven in zichzelf en te laten voelen dat ze ongelimiteerd zichzelf mogen zijn! Jammer genoeg leven we volgens mij in een te gehaaste wereld waar we veel van onszelf verwachten en proberen te voldoen aan veel verwachtingen. Ik denk dat daardoor veel mensen niet hun werkelijke ik leven. En voordat je verder leest... in al mijn blogs omschrijf ik hoe het voor mij is of voelt. Hoe ik er tegenaan kijk en wat mijn waarheid is. Daar hoef je het natuurlijk niet mee eens te zijn. Kijk dan gerust verder en anders hoop ik je te mogen inspireren en inzichten te geven. Ik zet graag mensen aan het denken en geef ook graag een inkijkje in mijn hersenspinsels.
Ik weet ook helemaal niet of ik hier goed in ben en hoe lang ik dit ga volhouden, maar dan kan ik een ieder geval zeggen dat ik het heb geprobeerd ha ha. Ik durf gerust te zeggen dat ik de Queen ben van trial en error en daarmee bereik je een ieder geval een doorzettingsvermogen en nieuwsgierigheid naar nieuwe dingen. Dus wie weet vind ik het nog leuk ook!
VOLLEDIG DE REGIE KWIJT ZIJN.....
Het was 2010 en we vierden sinterklaas. Mijn tweeling was toen amper een jaar oud en kon nog niet lopen. Tijdens de avond begon mijn arm wat zeer te doen en dat werd in de loop van de nacht steeds erger. Op den duur was het zo erg dat ik de pijn niet meer kon dragen en ben ik naar de dokterspost gegaan. Na tientallen rode pilletjes en een aantal dagen verder bleef de pijn aanhouden en begon mijn knie ook pijn te doen. Maar zoals ik was en dacht....... gewoon doorgaan en niet aanstellen! Dus ik ging met mijn goede gedrag gewoon aan het werk. Tot ik op een zekere hoogte niet meer kon lopen en rechtop kon staan. Nu werd het toch echt tijd om naar de dokter te gaan! Uiteindelijk bij de spoedpoli met enorm veel pijn en dan bedoel ik ook echt veel pijn werd ik onderzocht en de artsen hadden even onderschat hoeveel pijn ik eigenlijk had. Ik werd gelijk platgespoten met morfine en de reuma arts werd midden in de nacht uit zijn bed getrommeld. Daar stond hij dan naast mijn bed met een naald groen vocht uit mijn knie te halen ( de verdere details zal ik je besparen). Ze wisten niet wat er aan de hand was en vanaf dat moment begon het hele circus. Dagenlang allemaal artsen die naar me kwamen kijken alsof ik een studieobject was. Onwetend daar liggen in een ziekenhuis terwijl de tweeling thuis was zonder hun moeder. Machteloos voelde ik me en verward door de medicatie. Geen idee wat er aan de hand was en hoe dit verder af zou lopen. Na bijna 2 weken onderzoeken kwamen ze erachter dat ik een auto immuunziekte had genaamd reactieve artritis. Oke en nu dacht ik toen? Maar 2% van de wereldbevolking had het op deze manier vertelde de arts mij. Natuurlijk dacht ik .......
Weken gingen er voorbij dat ik totaal afhankelijk was van mijn omgeving en ik dus niet voor mijn kinderen kon zorgen. Ik kan me de dag nog zo goed voor de geest halen dat mijn dochter op bezoek kwam en dat ze haar eerste stapjes deed in mijn kamer. Ik was zo ontzettend trots en blij, maar ook zo verdrietig dat ik niet in staat was om haar op te tillen en van blijdschap rondjes met haar te draaien en haar te vertellen hoe trots ik was. Dit zijn dingen die je nooit weer vergeet.
Voor nu tot zo ver en steeds zal ik jullie een stukje mee nemen in een deel van het verhaal.... mijn verhaal.
